W latach 2019-2021 realizujemy 7 edycję projektu Zdrowa Wielkopolska.
Kiedy ktoś mnie wysłucha, mogę zobaczyć mój świat w całkiem nowym świetle i pójść dalej. To zdumiewające, jak na pozór nierozwiązywalne problemy nagle dają się rozwiązać, gdy ktoś cię słucha. I jak chaos – zdawałoby się, nieuleczalny – osiąga względną klarowność, kiedy zostaniemy wysłuchani.
[Carl Rogers]
Empatia rzuca światło zrozumienia i pozwala zrobić kolejny krok. To perspektywa, z jaką można patrzeć na innych i na siebie. Aby empatyzować z innymi, niezbędne jest najpierw empatyczne podejście do siebie, akceptacja tego, jaki/jaka jestem, jakie emocje są we mnie, o jakich potrzebach one mówią.
Samopoznanie to nie tylko sposób na rozwój osobisty, ale też na profilaktykę zdrowia psychicznego, nawiązywania i utrzymywania satysfakcjonujących relacji z otoczeniem i na czerpanie radości z życia. Dzięki inteligencji emocjonalnej jesteśmy w stanie wejść w pełną zrozumienia komunikację z drugim człowiekiem. Możemy także zadbać o prawidłowy rozwój emocjonalny i społeczny dziecka. Do nauki samoregulacji dziecko potrzebuje obok siebie dorosłego, który nazywa jego stany, pokazuje, jakie są sposoby radzenia z trudnymi emocjami, identyfikuje potrzeby, które za tymi emocjami się kryją i dobiera wspierające strategie ich zaspokajania. Dziecko do prawidłowego rozwoju potrzebuje w swoim życiu co najmniej jednej osoby dorosłej, z którą zbuduje bezpieczną więź. Więź ta będzie dla niego portem, do którego będzie mogło wrócić zawsze, gdy jest mu trudno, portem, w którym znajdzie oparcie, empatię, zaangażowanie. Aby rodzic, opiekun czy nauczyciel mógł taką rolę pełnić, potrzebuje do tego swoich zasobów psychicznych. Bez zadbania o siebie, bez empatii dla siebie, dorosły nie będzie w stanie być obecnym autentycznie dla dziecka i z dzieckiem, by je efektywnie wspierać i mu towarzyszyć.
7 edycja projektu, realizowana „W świetle empatii”, ma zwrócić uwagę na jakość relacji, które budujemy z dzieckiem i sobą samym. Jeśli nie mamy w sobie empatii dla siebie, nie możemy też jej dać dziecku. Nie mamy wówczas dostępu do swoich zasobów. Aby stworzyć dziecku bezpieczne otoczenie do rozwoju, dorosły, który jest dojrzały emocjonalnie, bierze odpowiedzialność za siebie i swój dobrostan. Dzięki temu staje się nie tylko źródłem wsparcia dla dziecka, ale też promuje w młodych oczach właściwe wzorce zdrowego, zbalansowanego funkcjonowania w życiu, troski o siebie i swoje relacje z innymi.
Zapraszamy do korzystania z materiałów opracowanych w ramach projektu:
CIĄŻA / PORÓD / POŁÓG / PIERWSZE MIESIĄCE ŻYCIA DZIECKA
Depresja poporodowa. Wskazówki dla personelu medycznego.
OBJAWY I GRUPY RYZYKA
Depresja poporodowa dotyczy niemal 20% matek. Zwiększone ryzyko wystąpienia epizodu depresyjnego może utrzymywać się nawet do roku po porodzie. Objawy depresji poporodowej, tak jak w epizodzie dużej depresji, obejmują:
Dodatkowo objawy depresji poporodowej mogą prezentować się jako:
W grupie zwiększonego ryzyka wystąpienia depresji poporodowej lub w trakcie ciąży są matki, które:
Zbyt późno rozpoznana i nieleczona depresja poporodowa może prowadzić bezpośrednio do zagrożenia życia i zdrowia kobiety, do obniżenia jakości relacji z partnerem, a także do niekorzystnych skutków poznawczych, emocjonalnych i behawioralnych u dziecka. Depresja matki powoduje znaczące trudności w nawiązaniu bezpiecznej i stabilnej więzi z dzieckiem, co wpływa negatywnie na jego rozwój.
Bardzo ważnym aspektem medycznej opieki pre- i postnatalnej nad matką jest umiejętność personelu medycznego do wychwytywania wczesnych sygnałów depresji. Położna, lekarz ginekolog, pediatra czy lekarz rodzinny, dzięki zwiększonej uważności na wczesne objawy depresyjne u młodej mamy, mogą zwrócić uwagę kobiecie na konieczność zadbania o zdrowie psychiczne i skierować ją do specjalisty - psychiatry, i/lub psychologa.
Poniżej zamieszczono najważniejsze aspekty screeningu w kierunku depresji poporodowej oraz praktyczne wskazówki dotyczące kontaktu z matkami z grupy ryzyka.
BADANIA PRZESIEWOWE W KIERUNKU DEPRESJI POPORODOWEJ
Dostępną metodą do mierzenia prawdopodobieństwa depresji poporodowej jest Edynburska Skala Depresji Poporodowej (EPDS). Jest to bardzo dobre narzędzie przesiewowe, które pozwala ocenić ryzyko wystąpienia epizodu depresji u świeżo upieczonej mamy. W przypadku regularnego kontaktu z matką, warto przeprowadzać test co około dwa tygodnie. Wynik powyżej 12 pkt. wskazuje na wysokie prawdopodobieństwo depresji poporodowej.
W okresie ciąży można użyć Kwestionariusza „Czynniki ryzyka zaburzeń emocjonalnych w ciąży”
1. Badania pokazują, że u matek, u których obserwuje się znaczący spadek nastroju w pierwszych dwóch tygodniach po porodzie, częściej diagnozuje się depresję w późniejszym okresie. Istnieje silna pozytywna korelacja między podwyższonym wynikiem testu w 5 dniu po porodzie a nasileniem objawów depresyjnych w 12 tygodniu po porodzie.
2. Różne badania wskazują, iż wyniki testu EPDS są bardziej wiarygodne, kiedy matka wypełnia test w samotności, kiedy ma komfortowe do tego warunki i czas na zastanowienie się.
3. Pozytywna odpowiedź kobiety na pozycję nr 10 testu, dotyczącą myśli o zrobieniu sobie krzywdy, powinna doprowadzić do pogłębionego wywiadu i natychmiastowego skierowania kobiety do specjalisty (psychiatry i/lub psychologa). Przyznanie się do chęci zrobienia sobie krzywdy może wskazywać na ryzyko popełnienia samobójstwa i nie należy go lekceważyć.
4. Wyniki testu EPDS zawsze należy interpretować z uwzględnieniem obrazu klinicznego kobiety. Intuicja profesjonalisty i jego kliniczna ocena są tu niezmiernie ważne i nie należy pozwolić, aby sam negatywny wynik EPDS spowodował spadek profesjonalnej czujności - test EPDS nie zastąpi też realnej relacji z pacjentką i rozmowy na temat jej trudności.
TWÓJ SPOSÓB KOMUNIKACJI Z PACJENTKĄ W OKRESIE POPORODOWYM MOŻE WIELE ZMIENIĆ!
Niekorzystne Doświadczenia Dziecięce. Wskazówki dla opiekunów i nauczycieli.
Niekorzystne Doświadczenia Dziecięce (NDD, z jęz.ang. ACE – Adverse Childhood Experiences) to wydarzenia w okresie dzieciństwa (od 0-17 r.ż.) o traumatyzującym potencjale, które leżą poza kontrolą dziecka. Można je podzielić na trzy kategorie:
NDD szkodzą młodemu, rozwijającemu się mózgowi dziecka. Powodują, że reakcja dziecka na stres zmienia się, wpływają też na funkcjonowanie układu odpornościowego dziecka, co może mieć negatywne skutki zdrowotne nawet w życiu dorosłym. NDD leżą u podłoża wielu przewlekłych chorób, problemów psychicznych, a także przemocy.
Wg największego dotychczas badania NDD blisko 64% dorosłych ma w swojej historii co najmniej jedno niekorzystne doświadczenie z okresu dzieciństwa. Jedno na dziesięcioro dzieci doświadczyło czterech lub więcej tego typu doświadczeń. Dziecko doświadczające NDD może jawić się jako „mało zdolny uczeń”, czy „uczeń sprawiający problemy wychowawcze”. NDD w sposób bezpośredni wpływają na możliwości przyswajania wiedzy i umiejętność samoregulacji emocji. Dzieci, które doświadczają NDD, mogą być postrzegane w szkole jako rozkojarzone, nadmiernie sztywne, nieśmiałe, wycofane, czy prezentujące destrukcyjne zachowania.
Takie dzieci często są „słabymi uczniami”, lub nie mogą w pełni zrealizować swojego potencjału intelektualnego w szkole, co przekłada się na ich życie i związki w życiu dorosłym. Często dzieci te postrzegane są w szkole jako niezmotywowane, takie , które trudno zaangażować. Mogą być wykluczane przez rówieśników, padać ofiarą prześladowań.
Dla dzieci, które doświadczyły NDD, najważniejsze dla efektywnego przyswajania wiedzy jest poczucie bezpieczeństwa w klasie. Zapewnić je może empatyczny i dostrojony do dziecka nauczyciel, mający świadomość wagi relacji z uczniem.
Poniżej przedstawiamy garść praktycznych wskazówek pozwalających na stworzenie odpowiednich warunków do rozwoju w klasie dla uczniów, którzy doświadczyli trudnych i traumatycznych wydarzeń.
DOSTROJENIE EMOCJONALNE DO STANU EMOCJONALNEGO UCZNIA
Zdrowa Wielkopolska © 2017-2020 | Wszelkie Prawa Zastrzeżone
MagiaH